แค่อยากถาม... กลับบ้านแล้วหรือยัง

เนื้อเรื่อง

โครม!!เสียงรภยนต์ปะทะกับร่างของชายผู้หนึ่งเต็มแรง ผู้ขับไม่รอช้าเร่งเครื่องยนต์ต่อไปทันที

ร่างของเหยี่อผู้เคราะห์ร้ายกระเด็นไปไกลของเหลวสีแดงไหลนองเป็นวงกว้าง สายตาของเขาเลื่อนลอยคล้ายกับครุ่นคิดเรื่องบางอย่าง....

ในเมืองที่แสนจะวุ่นวาย ผู้คนต่างรีบเร่ง จราจรติดขัด อากาศเต็มไปด้วยมลพิษ ช่วงเป็นที่ๆไม่น่าพิศสมัยเลยแม้แต่น้อย แต่น่าแปลกที่หลายคนต่างดิ้นรนจากบ้านเกิดมาอยู่ที่นี่ อย่าว่าแต่คนอื่นเลยผมก็เป็นหนึ่งในนั้น

                วันนี้ก็เหมือนกับทุกๆวัน ผมต้องอยู่ในรถเมล์ที่อัดแน่นเป็นปลากระป๋อง วันไหนโชคเข้าข้างหน่อยผมก็ได้นั่ง แต่ถ้าวันไหน...คุณก็คงจะรู้ ผมต้องยืนโหนเบียดกับคนอื่นไง กว่าจะถึงที่ทำงานเล่นเอาเหนื่อยทีเดียว

                ไม่ทันได้พักก็ต้องเคร่งเครียดกับงานที่กองอยู่ตรงหน้าอีก จะทำยังไงได้ก็ผมมาเอาเงินจากเขา พอตกเย็นท้องฟ้าเริ่มมืดก็รีบกลับหอไปนอน เพื่อที่วันรุ่งขึ้นจะตื่นขึ้นมาทำแบบนี้ซ้ำไปซ้ำมา

                เวลาผ่านไป 1 ปี 2 ปี...ผมตั้งหน้าตั้งตาทำงานเพื่อให้เพิ่มขั้นขึ้นเร็วๆ ส่วนเรื่องเงินเดือนที่ได้นอกจากจะเป็นค่าใช้จ่ายส่วนตัวแล้ว ผมยังมีคนอีกสองคนที่ต้องส่งเงินไปให้คือ พ่อกับแม่ แต่สำหรับผมคำว่าครอบครัวมันกลับยิ่งห่างหายไป

                “พี่หยุดสงกรานต์ปีนี่ไปไหนล่ะ”รุ่นน้องในแผนกถามผม

‘นั้นสิแล้วเราจะไปไหน’ตั้งแต่ผมได้เป็นผู้จัดการวันนี้เป็นครั้งแรกที่ผมรู้สึกได้ถึงมัน...วันหยุด ผมก้มหน้าลงเพื่อทำงานต่อ สายตาเหลือบไปเห็นชายกับหญิงสองคนที่ส่งยิ้มมาให้

                พ่อแม่ ผมคิดออกแล้ว ผมยิ้มเงยหน้าขึ้นตอบรุ่นน้องคนนั้น

“กลับบ้าน”รุ่นน้องเกาหัวแกรกๆกับคำพูดของผม

หลังเลิกงานผมไม่รอช้าที่จะกดโทรศัพท์ไปหาพ่อแม่ ผมรออยู่นานทีเดียวกว่าจะมีใครมารับ

“พ่อแม่พรุ่งนี้ผมจะกลับบ้าน”ผมบอกและพูดคุยกับท่านนิดหน่อยก่อนจะรีบไปขึ้นรถเมล์

เย็นวันนี้ก็เหมือนกับทุกๆวันที่รถยังคงติด แถมมากกว่าเดิมอีก ถ้าเป็นวันอื่นผมคงอารมณ์เสียมากแน่ๆ แต่ตอนนี้ผมนั่งยิ้มเมื่อคิดถึงวันพรุ่งนี้

รถเมล์เคลื่อนตัวอย่างเชื่องช้าไปยังที่หมาย ผมเดินฮัมเพลงลงจากรถและเข้าไปในซอยอย่างไม่รีบร้อน

ถ้าเย็นวันนั้นมีใครผ่านไปเห็นคงจะคิดว่าผมเป็นคนบ้า อายุก็มากเดินร้องเพลง  แถมยังยิ้มน้อยยิ้มใหญ่อยู่คนเดียวอีก ก็ทำไงได้คนมันมีความสุขนี่

                โครม!!

ภาพความสุขทุกอย่างหยุดลง ผมโดนรถที่ไหนไม่รู้พุ่งชนเข้าเต็มแรง รู้ตัวอีกทีก็อยู่ไกลจากถนนมากแล้ว สติของผมเริ่มเลือนลางภาพเหตุการณ์ต่างๆประดังเข้ามา

ภาพในอดีตที่ผมเสียไป ภาพตอนเด็กที่ได้อยู่กับครอบครัว ภาพที่ผมมุ่งทำแต่งาน และภาพสุดท้ายภาพที่พ่อแม่ของผมกำลังรอการกลับไปของผม

มาถึงตอนนี้ผมได้รู้ ว่าอะไรคือสิ่งที่มีค่ามากที่สุด

...แต่มันสายไปแล้วใช่ไหม ภาพทุกอย่างค่อยๆดำมืดลง

.............................................

...................................

..................

..........

ผมสะดุ้งสุดตัวตื่นขึ้น สายตาพลางกวาดไปรอบๆอย่างตื่นๆ

“แค่ฝันไป เฮ้อ”ผมรู้สึกใจหายนิดๆนึกว่าตัวเองจะไม่รอดแล้ว... ผมตั้งสติอยู่บนเตียงสักพักก่อนลุกขึ้นไปอาบน้ำแต่งตัว

                ผมยิ้มให้รูปกับพ่อแม่ที่หัวเตียง และไม่ลืมที่จะหิ้วกระเป๋าเสื้อผ้า ถุงของฝากต่างๆ ก่อนก้าวออกจากห้อง